حک بر قلب خاطره ها ننما !

حال که دست در دست آیینه ها جاده های خاموشی شب را در انتظار روشنایی فرداهای بی بدیل در کهکشان خیال با شهاب

سنگ هایی از امید می پیمایی و روزنه ی بودن خویش را بر نگاه مضطرب خورشید بسته ای ،تا پروانه ی خیالش آسمان نقش

بسته بر تارک وجود را از یاد ببرد و رسم دیرین فراموش شدگان را از یادگاران کهن به خاطر آورد ...

نسیم صبر را هرگز از خاطر باران نبر ...

 آنگاه که در ظلمات روزهای حیرانی سکوت دشت تحیر را به گامهای صبر در هم می شکنی و تازیانه های سرکش خورشید را

 چتر حمایت مسافران سرگشته می گردی تا ظلمت هراس، دشت دلشان را جولانگاه قدمهای خود نسازد و در دیواره های لرزان

دل تکیه گاهی ایمن می گردی تا نگاه آرامش را بر خاطرشان نشانده و لبخند رضایت محبوب را گوهری ناب در دل دریایی

خویش ،گنجینه ی روزهای غریب خود سازی ... برآیینه ی نگاه منتظرشان هرگز تندیس نجابت را به صد شوق ننشان ..

دل خسته در افکار روزها، که جاده های غریب عمر را به پاهای زخمی از سنگلاخ های زمان به مرز استجابت عشق رسانده

و دفتر پریشانی دل را در سرای آیینه ها گشوده و شکوفه های استجابت را در سرزمین باران چشم ها،امید دل خسته ی خود دارد به

خاطر می سپارد که می توان در دل رنگ های بی رنگ تهی، رنگین کمان مهر را سرخطی از یادگارهای ناب به ودیعت

 خاطره ها به دل سکوت شب سپرد، تا منشور دلتنگی ها باز تاب نگاه صبر کوهستان باشد ..

هرگز تندیس نجابت را حک بر قلب پریشان خاطره ها ننما ..

که در ثانیه های مانده از دفتر تقدیر، باران است که در دلتنگی دریا می بارد ...